Ninong

Okt-6, tila isang ordinaryong araw lang naman para sa'min ng partner ko, ang kaibahan nga lang ang sa biyahe namin ng araw na yun ay hindi isang simpleng pagliliwaliw lang, dahil mag-sponsor siya sa isang di Katoliko na simbahan. 

Excited ako, kahit medyo masama ang pakiramdam ko, at nagsusuka pa sa hangover ng nakaraang gabi ng gimik namin, first time ko kasing a-attend sa ganung binyagan, meron pa lang ganun? At isa pa wala na rin ako nagawa sa paglalambing ni Baby Boo na samahan ko siya. Habang papalabas ng bahay, panay ang biro ko sa kanya na may ibang nilalang na imbitado sa Espiretistang binyagan na iyon. 

Humigit kumulang apat na oras din ang biyahe namin mula Manila, pag pagdating namin sa Simbahang walang santo pero may malaking Krus lang na kahoy sa may stage, pero wla nakapako dito. Andun na halos lahat ng mga Ninong at Ninang, kami na lang yata ang iniintay ni Baby Boo. May limang minuto pa lang kami nakakarating ng tinawag na sa unahan malapit sa stage ang mga sponsor. Dahil wala naman akong papapilin sa pinyag na'yun, nag-volunteer na lang ako na kumuha ng picture. 

Halos parehas lang naman ang seremonya sa Katoliko, ang kaibahan lang, walang masyado maraming arte ng na papalitan pa ng puting damit ang bata. In fact, naka puting damit na ang bata pagdating pa lang doon. Walang ring pagsindi ng kandila na naganap, pero ipinagpapasa-pasa ang bata sa mga Ninong at Ninang, hiniling din ng ministro na ipagbasal ng bawat isa ang bata. 

Pero ang pinaka nakakagimbal na kaganapan ng malapit ng matapos ang misa, bigla na lang bumulagta ang lalaking katabi ni Baby Boo. Kumukuha ako noon ng picture, kaya kitang kita ko ang pagtumba ng lalaki, nakapikit kasi silang lahat at nagdarasal. At naagaw ko ang attention nila sa pagkagulat ko, medyo nakapalakas pala ang reaksyon ko. 

May ilang minuto rin siguro noon, nang maitayo siya. Agad siyang sinuri ng mga tao dun, at sinusisa kung ano ba ang ngyari o ginawa niya bago siya pumunta dun. Ayun sa lalaki, normal daw ang pakiramdam nya at di rin daw siya uminom o nagpuyat, kumain din daw siya at nagkape bago umalis ng bahay bagamat maaga siyang umalis. Nang nasiguro ng Ministro na okey naman ang lalaki, nagpatuloy ito sa pagtatapos ng seremonya.

Hindi maalis sa isip ko ang nagyari sa lalake, at wala ako halos kibo hanggang sa dumating kami sa Reception Area. Pagkatapos kumain, balik na naman ako sa pagiging official photographer ni Baby Boo. Kuha dito, kuha dun, click. click .click, hanggang magkayayaan na sa pag-uwi. 

Bagaman maugong ang usap usapan ng mga tao sa  reception, hindi ko na nagawang makisawsaw sa kanila, pilit ko kasing binuburo sa isip ko ang nagyari sa lalaki. Talaga namang kakaiba kasi, at sa tuwing iniisip ko yun tumatayo ang balahibo ko.

Medyo magdidilim narin noon, halatang pagod na pagod si Baby Boo sa kakangiti, nakatulog na kasi siya sa balikat ko. Habang mahimbing ang pagkakaidlip niya, isa isa kong binalikan ang mga pictures, alam ko kasi nakunan ko ang eksena bago tumumba yung lalaki. kahit siya, hindi niya alam ang dahilan kung bakit siya nawalan ng malay. 

Napasigaw ako nang makita ko ang nakunan ko bago siya natumba, kinagising ni Baby Boo ang naging reaksyon ko. Hindi ko alam kung namamalik mata lang ako, ipinakita ko kay Baby Boo ang camera ko na naka-zoom out, kahit siya hindi makapaniwala sa pigura ng bata sa picture.

Ikaw nakakasigurado ka bang wala kang kasama?